Starożytna mapa Niemiec przedstawia ewolucję Niemiec. Ta historyczna mapa Niemiec pozwoli Ci na podróżowanie w przeszłości i w historii Niemiec w Europie. Antyczna mapa Niemiec jest dostępna do pobrania w formacie PDF, do wydruku i bezpłatnie.

Z południowej Skandynawii i północnych Niemiec, starożytne plemiona germańskie rozszerzyły się na południe, wschód i zachód od I w. p.n.e., wchodząc w kontakt z celtyckimi plemionami Galii, a także plemionami irańskimi, bałtyckimi i słowiańskimi we wschodniej Europie, o czym wspomina starożytna mapa Niemiec. W III wieku pojawiło się wiele dużych zachodniogermańskich plemion: Alemanie, Frankowie, Chatti, Sasi, Fryzy, Sicambri i Turyngii. Około 260 r. ludność germańska włamała się na ziemie kontrolowane przez Rzymian. Po inwazji Hunów w 375 r., a wraz z upadkiem Rzymu z 395 r., plemiona germańskie przeniosły się dalej na południowy zachód.

25 grudnia 800 roku Karol Wielki założył starożytne Cesarstwo Karolińskie, które zostało podzielone w 843 roku. Święte Cesarstwo Rzymskie powstało w wyniku podziału wschodniej części tego podziału. Jego terytorium rozciągało się od rzeki Eider na północy do wybrzeża Morza Śródziemnego na południu, jak można zobaczyć na mapie Starożytnych Niemiec. Za czasów cesarzy Hohenstaufena (1138-1254) książęta niemieccy zwiększyli swoje wpływy dalej na południe i wschód, na tereny zamieszkałe przez Słowian, poprzedzając niemieckie osadnictwo na tych terenach i dalej na wschód (Ostsiedlung). Od 1740 r. niemiecka historia zdominowana była przez dualizm między austriacką monarchią habsburską a Królestwem Pruskim. W 1806 r. w wyniku wojen napoleońskich Imperium zostało obalone i rozwiązane.

Po upadku Napoleona, Kongres Wiedeński zwołał w 1814 r. i założył starożytną Konfederację Niemiec (Deutscher Bund), luźną ligę 39 suwerennych państw, jak to pokazano na starożytnej mapie Niemiec. Niezgoda na politykę odbudowy doprowadziła częściowo do powstania ruchów liberalnych, a następnie do nowych środków represji ze strony austriackiego męża stanu Metternicha. W okresie Gründerzeit, po zjednoczeniu Niemiec, polityka zagraniczna Bismarcka jako kanclerza Niemiec pod rządami cesarza Wilhelma I zapewniła Niemcom pozycję wielkiego narodu poprzez zawieranie sojuszy, izolowanie Francji na drodze dyplomatycznej i unikanie wojny. Na początku rewolucji niemieckiej w listopadzie 1918 r. Niemcy zostały ogłoszone republiką.